استقلال انگلستان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

استقلال انگلستان، ایده‌ آل سیاسی گروهی در انگلستان است، تا این بزرگترین و پرجمعیت‌ ترین کشور درون پادشاهی متحد، از آن جدا شده و به کشوری با حاکمیت مستقل، جدا از اسکاتلند، ویلز و ایرلند شمالی تبدیل شود. سطوح علاقه به استقلال انگلیسی در دهه‌های اخیر در نتیجه مستقیم اعطای قدرت بیشتر به اسکاتلند و ویلز، جایی که احزاب سیاسی مهم منطقه‌ ای نظیر حزب ملی اسکاتلند و پلید کمری برای استقلال اسکاتلندی و ویلزی مبارزه می‌کنند، افزایش یافته‌است.^[۱] استقلال انگلستان در سیاست بریتانیا به عنوان راهی برای حل این مسئله که نماینده‌های ویلزی و اسکاتلندی مجلس عوام می‌توانند برای مسائل مربوط به انگلستان تصمیم بگیرند ولی نماینده‌های انگلیسی لزوماً همان قدرت را در مسائل معادل در اسکاتلند یا ویلز ندارند، چرا که آن‌ها به پارلمان اسکاتلند یا مجمع ملی ویلز واگذار شده‌اند، مطرح شده‌است.^[۲][۳] گرچه برخی احزاب کوچک برای این مسئله مبارزه کرده‌اند همه احزاب عمده بریتانیایی ایدئولوژی اتحادگرایی بریتانیایی را که حامی حفظ اتحاد پادشاهی متحد و ایرلند شمالی ست رد می‌کنند و با تغییر در وضعیت قانونی انگلستان مخالف‌اند.^[۴]

منابع[ویرایش]