ارمنی میانه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ارمنی کیلیکی (ارمنی: Կիլիկեան հայերէն یا միջին հայերէն) که ارمنی میانه هم نامیده می‌شود، دوره دوم در زبان ارمنی نوشتاری است که به آن کتاب‌های متعددی بین قرن‌های ۱۲ و ۱۸ منتشر شده‌است. این دوره بعد از گرابار (ارمنی کلاسیک) و قبل از اشخارهابر (ارمنی مدرن) قرار دارد.

ارمنی کلاسیک عمدتاً یک زبان تصریفی و ترکیبی بود، اما در ارمنی میانه، در دوره نفوذ ارمنی مدرن، اشکال پیوندی و تحلیلی بر زبان تأثیر گذاشت.^[۱] از این نظر، ارمنی میانه مرحله گذار از ارمنی قدیم به ارمنی مدرن یا اشخارهابر است.^[۲] ارمنی میانه به این دلیل قابل توجه است که اولین شکل نوشتاری ارمنی است که ویژگی‌های صوتی غربی‌گونه را از خود نشان می‌دهد و حروف o و ֆ را که بر اساس حروف یونانی "ο" و "φ" هستند به کار برده‌است.

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

• فرهنگ لغت ارمنی میانه (Միջին Հայերենի Բառարան)، روبن غزاریان، ایروان، ۲۰۰۹.