ارداف - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اِرداف در اصطلاح بدیع و بیان آن است که متکلم برای بیان منظور خود، معنی دیگری که از توابع و لوازم معنی اصلی باشد، بیاورد و از این راه به منظور خود برسد. مانند این نمونه از ظهیر فاریابی

نُه کرسی فلک را زیر پای نهادن اشاره به بلندی شأن ممدوح دارد.^[۱]

پانویس[ویرایش]

این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

منبع[ویرایش]

• شریفی، محمد (۱۳۸۷). محمد‌رضا جعفری، ویراستار. فرهنگ ادبیات فارسی‌. تهران: فرهنگ نشر نو و انتشارات معین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۴۴۳-۴۱-۸.