ادبیات توده - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ادبیات توده یا ادبیات عامیانه به آن دسته از ادبیات گفته می‌شود که بیشتر به گونه شفاهی از نسل‌های پیشین سینه به سینه به زمان ما رسیده‌است و در میان توده مردم رواج دارد.^[۱] ادبیات تودگانه در زبان پارسی به گونه‌های زیادی نمود یافته‌است از جمله:

• مثل‌ها و ضرب‌المثل‌ها
• متلک‌ها
• معماها
• لغزها
• چیستان
• دوبیتی‌ها
• فهلویات
• تقلید از زبان جانوران
• ترانه‌ها
• آوازها
• قصه‌ها
• متل-راز
• حکایات راجع به جانوران
• افسانه‌ها (برای نمونه گوهر شب‌چراغ، جابلقا و جابلسا)
• تئاتر و نمایشهای توده: (نمایش تقلید، پهلوان کچل، خیمه شب بازی، تعزیه)
• تصنیف‌های عامیانه
• کتابهای تفریحی توده (نمونه: رمز حمزه حسین کرد، امیرارسلان، چهل طوطی، اسکندر نامه، شنگول و منگول، خاله سوسکه، خسرو و دیوزاد، کلثوم ننه، بهرام و گل‌اندام، عاق والدین و جزاینها)
• رمانهای پهلوانی
• طومارهایی که در قهوه‌خانه می‌خوانند.
• نقالی و شاهنامه‌خوانی
• مرثیه در مرگ اشخاص سرشناس
• اشعاری که به مناسبت عید نوروز خوانده می‌شود.

پیوند به بیرون[ویرایش]

فرهنگ کامل اصطلاحات عامیانه فارسی

1. ↑ شهريار, حسن زاده (1393-01-01). "نگاهي به ادبيات عاميانه در عصر صفوي". 10 (26): 221–248. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help); Check date values in: |date= (help)