خودرو خودران - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

یک خودروی خودگردان که همچنین با نام خودروی روباتیک و به‌طور غیررسمی با نام‌های خودروی بی‌راننده و خودروی خودران نیز شناخته می‌شود، گونه‌ای وسیلهٔ نقلیهٔ خودکار است که می‌تواند با توانمندی‌های یک خودروی سنتی، انسان‌ها را ترابری کند. مانند همهٔ وسایل نقلیهٔ خودکار، یک خودروی خودگردان قادر است با احساس‌کردن محیط اطراف، خود را در آن ناوبری کند. انسان ممکن است مقصدی را برای خود برگزیند، اما لازم نیست که هیچ کار مکانیکی‌ای بر روی خودرو، برای حرکت به سمت مقصد انجام دهد.

خودروهای خودگردان جهان را با تکنیک‌هایی همچون رادار، لیدار، جی‌پی‌اس، و بینایی رایانه‌ای احساس می‌کنند. سامانه‌های کنترل پیشرفته اطلاعات به دست آمده را تفسیر می‌کنند و با به‌کارگیری آن‌ها مسیرهای ناوبری مناسب، موانع، و علامت‌های مربوطه را شناسایی می‌کنند. وسایل نقلیهٔ خودکار معمولاً می‌توانند نقشه‌های خود را با استفاده از ورودی حسی خود به‌روزرسانی کنند؛ از این رو این وسایل می‌توانند حتی در محیط‌های کاملاً ناشناس نیز به خوبی حرکت کنند.

در ۴ ژانویه ۲۰۱۳ شرکت تویوتا خودروی خودگردانی را معرفی کرد که قادر است محیط اطرافش را مورد ارزیابی قرار داده و نسبت به تغییرات آن واکنش نشان دهد. این خودرو همچنین می‌تواند نقش یک هشداردهنده را برای راننده خود ایفا کند و با دیگر وسایل نقلیه ارتباط برقرار نماید.^[۱]

تکامل صنعت خودروهای خودران: از سال ۲۰۱۵ تا سال ۲۰۱۷ از کمک راننده استفاده شده‌است. کمک راننده یک فناوری است که برای جلوگیری از تصادفات استفاده می‌شود. این فناوری برای کمک به باقی‌ماندن یک وسیله نقلیه بدون دخالت انسان در داخل خطوط ترافیکی استفاده می‌شود.^[۲]

شرکت تسلاموتورز، سازنده خودروهای برقی، یکی از شرکت‌های پیشتاز در زمینه خودروهای هوشمند و خودروهای خودران است.^[۳]

جستارهای وابسته[ویرایش]

• سامانه ترابری هوشمند
• فناوری‌های خودروی آینده

منابع[ویرایش]