آوازیبایی‌شناسی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

به مطالعه خوش‌آهنگی یا بدآهنگی حروف باصدا و بی‌صدا در واژه‌ها آوازیبایی‌شناسی (به انگلیسی: Phoneesthetics، در آمریکای شمالی: Phonesthetics) می‌گویند. برای نمونه در زبان فارسی واژه‌هایی دارای حروف پ و ژ و گ از سوی گروهی از گویشوران به عنوان خوشایند حس می‌شود.

در انگلیسی[ویرایش]

این اصطلاح در زبان انگلیسی برای اولین بار شاید توسط جی. آر. آر. تالکین^[۱] در اواسط قرن بیستم و مشتق شده از واژه‌های یونانی φωνή (آوا) و αἰσθητική (زیبایی‌شناسی) استفاده گردید.

آواشناسی به عنوان یک رشته مطالعاتی نوپا و وابسته به‌طرز تفکر شخص باقی مانده و بدون هیچ تعریف علمی یا غیررسمی رسمی است. امروزه بیشتر به‌عنوان شاخه‌ای حاشیه‌ای از روان‌شناسی، آواشناسی یا سخن‌شناسی وجود دارد.^[۲]

به‌طور گسترده‌تر، دیوید کریستال، زبان‌شناس بریتانیایی، آواشناسی را مطالعه «phonaesthesia» (یعنی نمادگرایی صدا و تم‌های آوایی) می‌داند. نه فقط کلمات، بلکه حتی ترکیب‌های صوتی معینی معنا خاص و مشخصی دارند. به عنوان مثال، او نشان می‌دهد که انگلیسی زبانان تمایل دارند ناخوشایند بودن را با صدای «sl-» در کلماتی مانند sleazy ,slime ,slug و slush مرتبط کنند^[۳] یا تکرار بدون هیچ شکل خاصی را با «-tter» در کلماتی مانند chatter, glitter , chatter, flutter و shatter مرتبط می‌کنند.^[۴]

جستارهای وابسته[ویرایش]

• همگونی (زبان‌شناسی)
• ناهمگونی
• میان‌هشت
• نام‌آوا
• هماهنگی واکه‌ای

منابع[ویرایش]

این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.